Гигант акула, (лат. Cetorhinus maximus) — ламниформалар тукумундагы чоң пелагиялык акула. Алп акулалар (Cetorhinus) жана цеториндалар тукумунун бүтүндөй бир тукуму, же алп акулалар (Cetorhinidae) тукумунун жападан жалгыз азыркы түрү.

Бул кит акуласынан кийин балыктын экинчи чоң түрү. Эң көп дегенде катталган узундук 9 м (эркектерге) жана 9,8 м (аялдар) жетет; Мүмкүн (тастыкталмайынча маалыматтар боюнча), 15 м чейин үлгүлөрү табылса болот. Алп акуланын эң жогорку сапаттагы салмагы 4 тонна. Корпустун үч метрден кем эмес сейрек кездешет. Эң кичинекей гигант акула үчкө созулду. Бул акулалар чоң уятсыз дене, конустук скотч, чоң ооз жана өтө чоң идишке ээ болгон, ал шиший алышкан. Боз түстөгү боз күрөң түстүү. Стемдин куйругу үстүндө жайгашкан капталмелик, орок жана куйруктуу куйрук бар. Кичинекей конустук тиштер бир учу бүгүлүп, 100дөн ашуун тишке бир катар киргизилиши мүмкүн. Формада, төмөнкү жана жогорку тиштер айырмаланбайт.

Гигант акула да кит сыяктуу планктон менен азыктанат, бирок сууну сорбойт, жөн гана оозун ачып сүзүп, ичине киргендин баарын үйлөтөт. Мындай жол менен алп акула саатына 2000 тоннага чейин сууну чыпкалай алат. Бул бардык океандардын мелүүн сууларында кездешүүчү космополиттик акула түрү. Гигант акулалар кышты терең шельф сууларында өткөрүшөт. Алар майда үйүр болуп да, жалгыз да жашашат. Гебриддер менен Фонди булуңунда акулалар кээде бири-бирин тегеректеп сүзүшөт (бул жүрүм-турум асыл тукумга байланыштуу болсо керек).

Алар адамдар үчүн коркунуч туудурбайт. Узак убакыт бою алар баалуу коммерциялык олжо болгон. Ашыкча балык уулоо калкты аялуу деңгээлге чейин кыскартты.

Аралык жана миграция

Гигант акулалар бардык океандардын муздак жана жылуу мелүүн сууларында кездешет. Бул жээк-пелагиялык түр континенттик шельфте 910 мге чейинки тереңдикте жашайт (башка булактар боюнча - 1264 мге чейин). Тандалган температура диапазону 8ден 14,5°Cге чейин, бирок акулалар кээде жылуу сууларга түшүшөт. Экваторду кесип өткөндүгү тууралуу далилдер бар. Алар көбүнчө жээкке жакын же тар булуң жээктеринде кездешет. Алар сезондук миграцияны жасашат. Тынч жана Атлантика океандарында жашаган гигант акулалардын морфологиялык мүнөздөмөлөрүнүн окшоштугу алардын бир түр экенин көрсөтүп турат. Бирок, эки популяция тең географиялык жактан обочолонгон.

Эреже катары, жээкке жакын жерде жүргүзүлгөн байкоолорго ылайык, алардын бөлүштүрүлүшү төмөнкүдөй:

Атлантика океаны: Ньюфаундлендден Флоридага чейин, Бразилиянын жана Аргентинанын түштүгүндө, Түштүк Африкада, Жер Ортолук жана Түндүк деңиздеринде, Норвегия менен Исландиянын жээктеринде

Тынч океан: (Япония, Корея, Кытай, Австралиянын түштүк жээги, Жаңы Зеландия, Тасмания, Чили, Перу, Эквадор, Галапагос, ошондой эле Калифорниядан Аляска булуңуна чейинки бүт жээк.

Жогорку түндүк кеңдиктерде, анын ичинде Улуу Британиянын сууларында, акулалар көбүнчө апрелден октябрга чейин жер үстүндөгү сууларда кездешет. Алар кышында сейрек кездешет, анткени алар азыктанган Calanus копеподдору жай айларында жер бетинде топтолот.

Миграциялар температуранын өзгөрүшү жана планктондордун кайра бөлүштүрүлүшү менен байланыштуу. Гипотеза формалдуу түрдө кабыл алынган, ага ылайык гигант акулалар мелүүн кеңдиктерде терең сууда кышташат жана ысыктын башталышы менен жээктеги тайыз зонага көчүшөт. Жазында боордун майында сквалендин жогорку концентрациясы жана анын жыл бою А витамини менен алмашылышы мындай миграциянын бар экендигин жарым-жартылай ырастайт. Кээ бир адамдар термоклин пайда болгондон кийин тайыз сууда пайда болот. Буга чейин сунушталган гипотеза, ага ылайык акулалардын жээктеги азыктандыруучу аймактардан Атлантика океанынын түндүк-чыгышына кышкы миграциясы энергия запастарын сактоо максатында континенталдык шельфтин эңкейиштеринин түбүндө кыштоо менен байланышкан.

Спутниктик радиопередатчиктердин жардамы менен гигант акулалардын биркаларынын тагылышы бул жаныбарлардын тамак-аш издеп, анын ичинде ачык океандагы узак аралыктарды басып өтүүгө жөндөмдүү экендигин көрсөттү. Бул изилдөө ыкмасы гиль рейкер молтинг гипотезасын колдогон эмес. Ушундай эле маалыматтар Массачусетс штатынын жээгинде АКШнын түндүк-чыгышындагы ири акулаларга байкоо жүргүзүү учурунда алынган, алар түштүктөн Бразилиянын жээгине көчүшөт. Атлантика океанынын түндүк-чыгыш жана түндүк-батышындагы калктар бири-бири менен кесилишкен эмес экен. Бирок 2007-жылы теги акула Мэн аралынан Канадага сүзүп келген. 2009-жылы Кейп-Код жээгинде 25 акуланы белгилөө боюнча жүргүзүлгөн изилдөө алардын жок дегенде айрымдары кышында түштүккө көчүп кетээрин көрсөттү. Бир нече жума бою 200-1000 м тереңдикте калып, Белиздин жээгине чейин жетип, андан соң экваторду кесип өткөн. Бир адам Амазонка дарыясынын куймасында бир ай бою жүргөн. Мүмкүн мындай миграциялар көбөйүү менен байланыштуудыр.

Гигант акулалар көбүнчө арткы канаты менен суунун бетине жакын сүзүшөт.

Тынч океандын түндүк-чыгышында гигант акулалар күз жана кыш мезгилдеринин эң түштүк бөлүгүндө (Калифорния) көп кездешет, бирок жазында жана күзүндө түндүк кеңдиктерге (Вашингтон жана Британ Колумбиясы) сүзүшөт.

Гигант акулалар сезондук жана мейкиндик бөлүнүүнү көрсөтөт. Шотландиянын сууларында көбүнчө ургаачылар суунун бетине жакын кармалат (кармалган ургаачылар менен эркектердин катышы 18:1), Улуу Британиянын жээгинен жай мезгилинде кармалган ургаачылар менен эркектердин катышы 40:1. , ал эми жапон сууларынан кармалган гигант акулалардын 65-70% ургаачылары. Тескерисинче, Ньюфаундлендге жакын жерде орнотулган желбезек торлорунда эркектер ургаачыларга караганда 2 эсе көп кездешет. Британ сууларында кышында көбүнчө эркектер кармалат. Кош бойлуу ургаачылар, узундугу 3 мден ашпаган жаш акулалар жана жаңы төрөлгөн акулалар дээрлик жокко эсе. Кош бойлуу аялдар топтордон чыгып, жалгыз жашайт деген пикирлер бар.

Алп акуланын кенен ачык оозу.

Сүрөттөмө

Гигант акулаларда денеси ламниформдуу акулаларга мүнөздүү сигар формасында болот; ошондуктан, алардын өлчөмүн эске алуу менен, алар ак акулалар менен чаташтырышат. Бирок, бул эки түрдү чоң акулаларда туурасы 1 мге чейин үңкүр сымал формага ээ болгон жаак формасы менен да, башын жака сымал чектеп турган жана жакшы өнүккөн желбичеси бар чоң желбиреген тешиктери менен да оңой айырмалайт. тырмактар, жана кичинекей көздөрү жана дененин кичирээк айланасы менен. Гигант акулаларындагы гиль тырмалары чач формасында жана өзгөртүлгөн плакоиддүү таразалар. Ар бир жалбырактын аркасында алдыңкы четин бойлой 1000-1300 мүйүздүү гиль тырмалары бар, чыпкалоочу аппаратты түзөт.

Ак акула менен гиганттын дагы бир айырмасы үч бурчтуу чоң тиштери болсо, алп акуланын тиштери 5-6 ммден ашпайт, формасы канжардай эмес, илгичтер. Гигант акулаларда үстүңкү жаактын 3-4 алдыңкы тиштери жана астыңкы жаактын 6-7 алдыңкы тиштери гана иштешет, алар калган тиштеринен боштук менен бөлүнгөн. Жалпысынан 200дөн ашык тиштери бар.

Башы кыйла узун, чыгып турган тумшугу узун конус сымал формага ээ. Түсү кочкул боздон карага чейин өзгөрөт, арткы жагы көбүнчө күңүрт, вентралдык жагы ачыкыраак. Кээде күрөң үлгүлөрү, ошондой эле курсагында ачык тактары бар адамдар бар. Гигант акулалардын эки арка сүзгүчтөрү бар, алардын алдыңкысы арткысынан бир топ чоңураак. Дээрлик регулярдуу тең жактуу үч бурчтуктун формасына ээ болгон биринчи арка сүзгүчтүн негизи жамбаш канаттарынын түбүнүн алдында жайгашкан. Экинчи арка сүзгүч анал сүзгүчүнүн дээрлик карама-каршысында жайгашкан жана көлөмү боюнча ага дээрлик барабар. Жамбаш канаттары биринчи арка сүзгүчтөн кичине, бирок экинчисине караганда чоңураак. Куйрук канаты жарым ай сымал. Үстүнкү бөлүгү бир топ узун, бирок дененин узундугунун 1/3 бөлүгүнөн азыраак. Төмөнкү бөлүгү өнүккөн жана узундугу боюнча үстүнкү бөлүгүнө дээрлик барабар. Каудалдык тамырчада депрессия бар. Каудалдык педункул катуу капталдан кысылган жана күчтүү каптал килдери бар.

Гигант акуланын башы.

Алп акуланын салмагынын төрттөн биринен көбүн боор түзөт, анын курамында сквален бар, бул балыктарга нейтралдуу сүзүү жөндөмдүүлүгүн берет.

Бүгүнкү күнгө чейин эң чоң акула 1851-жылы Канададагы Фанди булуңунда сельд балыктарынын торуна илинип калган. Бул балыктын жалпы узундугу 12,7 м, салмагы 9 тоннадан ашкан. Норвегиядан келген күмөндүү кабарларда узундугу 12 метрден ашкан 3 гигант акулалар эскерилет, алардын эң чоңу 13,7 мге жеткен.Орто эсеп менен бойго жеткен гигант акулалардын узундугу 6-8 м, салмагы 5,2 тоннага жакын. Буга чейин кээде 9-10 м узундуктагы чоң үлгүлөрдү кезиктирүүгө болот, бирок көп жылдык ири балык уулоо алардын өтө сейрек болуп калышына алып келди.

Британ деңизин коргоо коомунун Гигант акулалар боюнча баяндамасында 1987-2006-жылдар аралыгында Улуу Британиянын жээгинде акулалардын орточо өлчөмү 3,5 метрден 5,12 метрге чейин көбөйгөн деп айтылат.

Биология

Жогорудагы изилдөөлөр ошондой эле акулалар жөнүндө салттуу билимдердин жалпы чектөөлөрүн көрсөттү. Жалпысынан алганда, алар жалгыз жашоо образын алып барышат же чакан мектептерде чогулушат, бирок кээде 100дөн ашык акулалар топтолгон. Акырын кыймылдап, планктонду суудан чыпкалап, арка сүзгүчтөрүн суудан чыгарышат, ал тургай, курсагын өйдө бурушат. Бул балыктар болжол менен 3,7 км/саат ылдамдыкта сүзүшөт жана жакындап келе жаткан кемелерден алыс сүзүшпөйт. Суунун бетинде гигант акулалардын пайда болушу планктондун концентрациясынын көбөйүшү, кудалашуу жана жупташуу менен байланыштуу.

Жай болгонуна карабастан, алар сызык жасап, суудан толугу менен секире алышат. Бул секирүү мите курттардан же реморалар сыяктуу симбионттардан арылуу аракети болушу мүмкүн. рак сымалдуулардан тышкары, деңиз чырактары алп акулаларга жабышат. Акулалардын катуу терисин жарып өтө албаса да, лампалар акулаларга кыйынчылык жаратышы мүмкүн, алар суудан секирип же түбүнө же суу астындагы нерселерге сүйкөп кутулууга аракет кылышат. Бул акулалар деңиз чырактары, бразилиялык жаркыраган акулалар, цестоддор Cetorhinicola acanthocapax, Dinobothrium planum, Dinobothrium plicatum, Dinobothrium spinosum, Reesium paciferum, Dinobothrium spinulosum, Gastrolecithus planus; трематод Hyperandrotrema cetorhini; нематоддор Contracaecum plagiostomorum жана копеподдор Anthosoma crassum, Coelorinchus caelorhincus, Dinemoura producta, Lophoura edwardsi, Nemesis lamna, Nemesis lamna vermi.

Гигант акулалардын табигый чөйрөсүндө дээрлик эч кандай душманы жок. Алп акулалардын калдыктарын жеп жаткан ак акулалардын көрүнүштөрү бар.

Размножение

Гигант акулалардын тукуму ововивипаритет менен төрөлөт (балдары эненин денесинде жетилген жумурткадан чыгат). Эмбриондор сарысы менен азыктанышат, энеси менен плацентардык байланыш жок. Бул түрдүн акулалардын бир катар башка түрлөрүндө байкалган жатын ичиндеги каннибализм бар же жок экендиги толук так эмес. Төрөттүн саны жана жаңы төрөлгөн балдардын көлөмү белгисиз. Буга чейин кээде гана кош бойлуу ургаачыларды кармоого жетишкен. Эң кичинекей тирүү үлгүнүн узундугу 1,65 м болгон.Бул маалыматтардын негизинде кош бойлуулук 1 жылдан 3,5 жылга чейин созулушу мүмкүн деп болжолдонгон. Эркектердин жыныстык жактан жетилгени болжолдуу түрдө 4–5 метрге жеткенде, бул 12–16 жашка туура келет жана 9,8 м же андан көпкө жетет. Ургаачысы 8,1-9,8 м узундукта жетилип, жашоо узактыгы 50 жылдай.

Тамактануу

Гигант акулалар сууну тартпастан, бирок жөн эле агымды тамактан өткөрүү менен азыктанган чыпкалуу акулалардын жалгыз түрү. Фильтрленген суунун салмагы саатына 2000 тоннага жетет. Мында жакшы өнүккөн гилл тырмалары зоопланктон тарабынан кармалып калат, бул фаренктеги былжырдын бөлүнүп чыгышы менен шартталган. Алп акуланын ашказанына орто эсеп менен 500 кг тамак салынат.

Адамдын өз ара аракеттенүүсү

Алардын таасирдүү өлчөмүнө карабастан, алп акулалар адамдар үчүн коркунуч туудурбайт. Алар суучулдарга жакын аралыкта жакындашуусуна мүмкүнчүлүк берет; бирок алардын териси чоң, учтуу кабырчыктар менен капталган терисине тийбеш үчүн кам көрүү керек.

Узак убакыт бою алп акулалар 100-150 жыл мурун туу чокусуна жеткен өзгөчө балык чарбасынын объектиси катары кызмат кылган. Тарыхта бул түр жайыраак, агрессивдүү болбогондуктан жана мурдагы көптүгү менен баалуу азык-түлүк балык катары эсептелген. Аларды негизинен боордун майы үчүн аңчылык кылышкан. Бир акула орточо эсеп менен 300дөн 800 литрге чейин, ал эми кээ бир учурларда 2000 литрден ашык май берет, анткени бул түрдүн чоң боорунда 60% га чейин май бар. Гигант акула балык уулоо кит кармоо менен көп окшоштуктарга ээ. Акулалар чакан кемелерден жана кайыктардан гарпундар менен урулган.

Бул кундордо ири акуланы чыгаруу кескин кыскарды, анткени майга суроо-талаптын жоктугунан. Бирок бул балыктын боор майы дагы эле май өндүрүү үчүн колдонулат, эт жана териси колдонулат. Эң чоң сүзгүчтөр эл аралык Чыгыш Азия рыногунда жогору бааланат. 1924-жылдан 1937-жылга чейин Монтерей булуңундагы чакан флот балык унун жана акуланын боор майын чыгарган. 1946-жылдан 1950-жылдардын башына чейин балык чарбасы кеңейтилип, жылына 200 акула кармалып турган. Акуланын боор майынын баасынын төмөндөшү аны үнөмсүз кылды, бирок ашыкча балык уулоодон жана акулалардын тынымсыз өлүмүнөн улам калк эч качан калыбына келген жок.

Аңчылык жана балык уулоочу торлорго илинип өлүү акулалардын санын тез кыскартууда. Жай жетилгендиктен, кош бойлуулуктун узактыгынан жана төрөттүн аздыгынан акулалар жоготуулардын ордун толтура алышпайт. Жаратылышты коргоо боюнча эл аралык союз бул түргө аялуу статусун берген.

Кармалган алп акула.

Алп акулаларды өндүрүүгө биринчи чектөөлөр Улуу Британияда (адегенде Мэн аралында, андан кийин Гернси жээгинде) киргизилген. 1998-жылдын апрель айында бул түр жапайы жаратылыш жана айыл аймагы боюнча мыйзамдын тизмесине киргизилген жана Британиянын сууларында 12 миль мораторий жарыяланган. 1999-жылдан бери Мальтанын жээгинде алп акулаларды өндүрүүгө чектөөлөр киргизилген. АКШда Флоридадагы сууларда балык уулоого тыюу салынган. Өлүктү сактабай туруп канаттарды кесип салууга тыюу салынган. Жаңы Зеландияда кээ бир чектөөлөр бар, бирок акулалар жок кылынышы мүмкүн. 2007-жылдан бери Европа Биримдигинде акулаларды кемеге алып, жээкке алып чыгуу жана деңиз аркылуу ташуу мыйзамсыз. Норвегияда да бул түрдү максаттуу жыйноого тыюу салынган жана балык катары кармалган ар бир тирүү акула деңизге коё берилиши керек. Бирок өлгөн жана өлүп жаткан акулаларды бортко алып келип, утилизациялоого же сатууга болот. Бул нюанс чектөөнүн натыйжалуулугун төмөндөтөт.