Жебе учу

Жебе учу - жебенин түздөн-түз бутага тийген алдыңкы бөлүгү. Катуу материалдан (таш, сөөк, мүйүз, кабык, металл ж. б.) же жыгачтан жасалат.

Тарыхы.[түзөтүү | булагын түзөтүү]

2010-жылы Түштүк Африкадагы Сибуду үңкүрүндөгү табылга жөнүндө билдирүү пайда болгон, болжол менен тарыхтагы эң биринчи жебе учтары. Бул кандын, сөөктүн жана бекитүүчү чайырдын издери бар туура эмес формадагы таштын майда үлүштөрү. Алардын жашы 64000 жыл. Бул эстелик Африканын орто таш доорундагы кроманьондордон калган. Африканын орто палеолитинин бир катар маданияттарынын тармактарында жебе учтары бар. 50-30 миң литр өткөндөн кийин деп эсептелет. п. Акыркы таш доорунда жаа жана жебелер миңдеген жылдар бою колдонулбай калган

Европадагы эң байыркы болжолдуу жебе учтары - бул 35-24 миң жыл мурунку бир катар Костенково жана Сунгир жериндеги Стрельцы маданиятынын жебелери. Бул эки тараптуу иштетилген үч бурчтуу учтар түз же ойгон негизи менен, ошондой эле жалбырак сымал. Бир катар Сибирь маданияттарындагы майда таштын жана сөөктүн учтарынын табылгалары болжол менен ошол эле мезгилге таандык.

Акыркы палеолиттин акыркы маданияттары да мезолит дооруна таандык. Мезолит өндүрүштөрү майда элементтерден - микролиттерден турган бычактарды жана учтарды колдонуу менен айырмаланат. Микролиттер плитаны экиге бөлүү жолу менен алынган. Мезолит учу бир микролиттен турушу мүмкүн, ал валга ар кандай жолдор менен бекитилген. Анын ичинде жана кескич түрүндө (микролит-трапеция менен).

Азыркы жебе учтар.[түзөтүү | булагын түзөтүү]

Аңчылык жебелери[түзөтүү | булагын түзөтүү]

Төмөнкү маалымат билим берүүчү жана практикалык колдонууга чакыруу катары кабыл алынбашы керек. Аңчылык учтарынын массасы дан менен аныкталат (1 грн = 0,0648 г). 90, 100, 125, 145 дандарда учтар бар. Кеңештер 2-, 3-, 4-, 5- жана 6-лыздуу. Бышактар туруктуу, алмаштырылуучу жана өз алдынча ачылуучу (механикалык) болушу мүмкүн.